still ill

Ad absurdum

Από τον Θωμά και έπειτα δεν έχουν αλλάξει και πολλά.Η προσκόμιση αποδείξεων θεωρείται απαράβατος κανόνας για τη θεμελίωση των όποιων ισχυρισμών.Στην απουσία των τεκμηρίων, κάθε βεβαιότητα αποδεικνύεται διάτρητη.Έτσι και αλλιώς καθίσταται τέτοια εφόσον πηγάζει ως επί το πλείστον από υποκειμενικές εκτιμήσεις και ελλιπή ενημέρωση.Η οποιαδήποτε γενικότητα(όχι γενίκευση)θεωρείται σαθρή,ελλείψει αδιάσειστων στοιχείων που έρχονται να νομιμοποιήσουν την διαισθητική ανίχνευση και να απαλλάξουν τον εκφραστή των αβάσιμων εικασιών από τυχόν δυσάρεστα επακόλουθα.
Η απόφανση π.χ. πως υπάρχει κάτι σάπιο στη δημόσια ζωή,δεν έχει από μόνη της καμιά ισχύ εφόσον το αντικείμενο της αποσύνθεσης και η συναίσθηση της οσμής αποτελούν την προϋπόθεση για την παραδοχή της σήψης.
Αντικρίζοντας φερ'ειπείν τη συμβολική εικόνα της Δικαιοσύνης με τους καλυμμένους οφθαλμούς,δεν μπορείς να ισχυριστείς πως το κάλυμμα μοιάζει να έχει χαλαρώσει,έχοντας ως συνήγορους την προσωπική αίσθηση περί δικαίου και τις μεμονωμένες περιπτώσεις ανομίας από αρχολίπαρους λειτουργούς.Αυτές επ'ουδενί αποκτούν καθολικό αποφαντικό χαρακτήρα αλλά μεροληπτούν υπέρ μιας εσφαλμένης κρίσης και κυρίως μιας συλλήβδην καταδικαστικής τακτικής αναθέματος.Ωστόσο μια καχυποψία αναφορικά με τη διασπάθιση ή τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος πλανάται στο κοινό αίσθημα.Κάτι που καλλιεργείται τεχνηέντως από την τηλοψία.
Πρόθεση μου δεν είναι να επιδοθώ σε κυνήγι μαγισσών,ούτε να συναγωνιστώ τον κάθε εξωνημένο τηλε-Μωϋσή που πασχίζει να αποδείξει πως οι διαπιστώσεις μέσω καταγγελιών και υποκρισίας συνιστούν νέες εντολές.
Απλά αναρωτιέμαι πόσο επισφαλής είναι η στοιχειοθέτηση μιας γνώμης που δεν βασίζεται σε απτές αποδείξεις ή λογικοφανή,τουλάχιστον,επιχειρήματα αλλά στο ένστικτο και στον υποκειμενισμό που αυτό συνεπάγεται.Η αδυναμία ψαύσης του τύπου των ήλων καθιστά άτοπη την όποια εικόνα έχει σχηματιστεί ερήμην αυτού;Και αν εξ ορισμού κρίνεται ανυπόστατη,η πιθανότητα να περιβληθεί με κύρος,διαφοροποιείται όταν αυτή εκφράζεται διαρρήδην από τις φορές που αποτελεί όχημα όσων βυσσοδομούν συστηματικά;
Αλλάζοντας θέμα,μεταφέρομαι στην Κυριακάτικη βραδυά στο σπίτι καλών φίλων,εκεί που μικρά πράγματα σε κάνουν να νιώθεις ευτυχισμένος.Εκλεκτή η συντροφιά των παρευρισκομένων,αν και διαφορετικές οι πορείες τους.Κάποιοι παντρεύτηκαν,κάποιοι σπουδάζουν,άλλοι έγιναν επιχειρηματίες,ορισμένοι πέρασαν κάποια στιγμή,γεμάτοι ντροπή,το κατώφλι του ΟΑΕΔ για να εγγραφούν ως άνεργοι,άλλοι είχαν εξασφαλισμένη,από την οικογένεια τους,μια πιο άνετη ζωή σε σχέση με τους υπόλοιπους.Με κόκκινα μάγουλα από το κρασί και την έξαψη,εξέφραζαν αντιδιαμετρικά αντίθετες απόψεις σε πολλά από τα θέματα που συζητούσαν,χωρίς κάποιος να επιθυμεί ντε και καλά να επιβάλλει τις απόψεις του και ας πίστευε ένθερμα στην ορθότητα τους.Αν και είμαστε φίλοι πολλά χρόνια,απέχουμε πολύ στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.Το κάθε ζήτημα φαντάζει σαν το κέντρο ενός κύκλου που μπορείς να το δεις από διαφορετικές σκοπιές.Ο διαβήτης όμως φτιάχτηκε για την Γεωμετρία,όχι για τον άνθρωπο.Για όσους υπήρξαν ακροατές των εκατέρωθεν επιχειρημάτων,δύσκολα άλλαζαν κάποιες βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις που άπτονται του τρόπου με τον οποίο οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τον κόσμο.
Για όσους ενεπλάκησαν στις λεκτικές διαφωνίες,η κατίσχυση της μιας και μοναδικής αλήθειας στηριζόταν στην απαγωγή σε άτοπο των αντίθετων απόψεων,για αυτό και μαινόταν η λογοτριβή,σχεδόν όλο το βράδυ.
Όταν πια το παλαιωμένο port άρχισε να μουσκεύει τα χείλη,δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να αναζητήσει ο καθένας μας τη δική του αλήθεια σε στίχους τραγουδιών που τον απαλό του έρωτα έψελναν πόνο,ενώ για εμάς η εβδομάδα ετελείωνε και μόνο.

posted by still ill @ 5:29 PM